"Jinxy Jenkis, Lucky Lou"

Jinxy Jenkins, Lucky Lou from Jinxy Jenkins, Lucky Lou on Vimeo.

Conxunción de positivismo e negativismo nesta optimista curta.

"Guapa"


Guapa from Barezi on Vimeo.

Unha curtametraxe para reflexionar sobre o maltrato sutil ó fío do tema da anterior entrada da nosa alumna.

"Tan lonxe, tan preto"

Comentario crítico do relato 0 de Endogamia 0.2.


Neste  relato preséntase un tema totalmente actual, retratando dunha forma moi clara a situación que se segue a dar no noso día a día a pesar da imaxe que se pretende dar. Podemos observar como a mullear continúa a ter un papel de figura vexada en moitas ocasións, véndose na obriga de aceptar un trato que dista moito de ser igualitario. A problemática de maior relevancia é o feito de que nós mesmos esquecemos esta ferida subxacente da nosa sociedade, a cal promete  converterse no novo (e non tan novo) estigma da nosa época. Con isto quero referirme a outros casos de discriminación (racial, étnica, homofóbica...) que si conseguiron espertar unha gran concienciación social. Pola contra, a pesar dos esforzos que se fan por diversas vías, eu non detecto na poboación o verdadeiro ton de alarma que a situación merece. Este "piloto" só salta na nosa sociedade cando vemos no telexornal un novo caso de violencia machista, pero pronto arquivamos a información no caixón da "tristura" ou no da "compaixón" e seguimos a comer. A nosa incomprensible indiferenza é o que permite que a situación continúe, día a día, vítima a vítima.

No relato faise unha panorámica de todas as situacións nas que unha muller se ve denigrada polo feito de selo. Isto abrangue dende o ámbito laboral ata o privado, demostrando unha vez máis que o home segue a ter unha vantaxa silenciosa e pesada sobre o tradicionalmente chamado "sexo endeble" (o cal, como non, é unha mostra máis do conflito). Por que isto non provoca manifestacións nas rúa? Ata onde chega a nosa capacidade de "non ver"?


Por Sara Martínez
1º BACH A

"Cidade colorida"



Xa que o sol non se anima a facernos compaña, poñede unha pouca de cor as vosas vidas con esta curtametraxe que sintetiza a importantancia de tentar ver a vida cun certo positivismo, por moi negra que esta pareza.

"O club de lectura nas BE, unha fórmula para espertar lectores"

Déixo aquí a presentación do meu relatorio na xornada técnica: "A biblioteca escolar na formación profesional" desenvolta en Santiago de Compostela o día 12 de maior de 2014. Por unha banda, por se alguén pode sacar algunha idea proveitosa para o seu traballo e por outra, para deixar constancia das moitas horas de dedicación que supón un club de lectura, algo que seguen sen comprender a maioría das comunidades escolares, que viven alleas a estas experiencias.

Clubeiros que participaron no intercambio epistolar con Ponferrada




Aquí non cabiamos  todos na foto dentro da biblioteca.


Aquí aínda nos estabamos a colocar.


E por fin, estamos todos  na foto con profe incluída.

O alumnado de 1º de ESO e 4º de ESO do noso centro realizou un intercambio epistolar co IES Virgen de la Encina de Ponferrada durante este derradeiro trimestre escolar. A experiencia estivo coordinada pola profesora de lingua galega Susana Vázquez Recarey e unha profesora  deste centro ponferradino. 

Os nosos clubeiros de 1º de ESO tamén estiveron a participar nesta iniciativa que os conectou con alumnado de 1º de ESO que está a estudar galego como materia optativa nesta localidade do Bierzo. Consideramos que foi moi interesante, ata o punto de que tivemos que esperar ata a última carta para que o noso alumnado non lles dese o seu nome e enderezo completo para contactar con eles por outras medios.

Visita á illa do Areoso


O pasado 13 de xuño os clubeiros de 1º de bacharelato que estaban en 1º A visitaron a illa do Areoso na ría de Arousa. Esta actividade foi coordinada polo seu titor, Tomás Agostiño e permitiunos gozar dunha paraxe única cargada dun forte patrimonio etnográfico fóra do común. Achegámos ata a alí en canoa e puidemos comprobar in situ moitas das cousas que xa nos comentara o profesor e xornalista Manuel Gago cando visitou o centro este ano.




Son moitas as palabras que están enterradas nesta illa berrándonos que debemos coidar o noso patrimonio, primeiro porque é o noso e segundo porque é único.

 

Algúns do nosos clubeiros na xuntanza en Tui de "Enredando versos"




 Algúns dos nosos clubeiros dos grupos de 1º de ESO e 1º de bacharelato participaron o día 8 de maio na xuntanza que este ano se desenvolveu en Tui de ENREDANDO VERSOS. Isto foi o premio polo seu traballo no proxecto "A cidade con ollos de poeta", que se realizou coordinado polo profesor Rafael Arines no noso centro, en conxunto cos centros que integran este grupo, que son o IES de Sanxenxo, o IES de Poio, IES Riveira de Louro, o IES San Paio.



Documental: "O xogo da morte"



Os que non tivestes ocasión non deixedes de ver este documental co que traballamos este curso cando limos no noso club "A asasina" de Alexandros Papadiamandis. 

Este documental simula un programa da televisión francesa para realizar un experimento, que xa se realizara nos anos setenta, para demostrar o sinxelo que é someter a sociedade civil a un rexime totalitario.

"ALTO RENDEMENTO" ( "Endogamia 0.2")

"ALTO RENDEMENTO" é o terceiro relato de "Endogamia 0.2"

Este relato é unha crítica á sociedade actual, unha sociedade que prefire o beneficio en termos políticos  en relación no tocante ao movemento de cartos e ganancia deles, ao propio avance na mellora de tratamentos para axudar a sanidade.

Por unha banda, exponse o caso dun home, o cal desenvolve un proxecto farmaceutico para a súa empresa, no que dá argumentos para levar conseguir a súa financiación e  non a dos rivais. Expón que quere desenvolver unha droga ou medicamento, que ao ser inxerida por deportistas, melloren o rendemento deportivo destes. Na outra banda, unha muller expón un proxecto no que quere levar a cabo unha investigación para tratar a enfermidade do alzhéimer, na que procura buscar a cura desta enfermidade ou polo menos un tratamento para ela.

Neste caso, a empresa decide financiar e axudar o home que  propón o desenvolvemento das drogas potenciadoras, xa que estas ían producir maior cantidade de beneficios en canto ao económico e ao político, posto que  a financiación deste proxecto tería máis rendibilidade a máis longo prazo e doutro tipo.

Neste caso preséntase un caso irónico, xa que o político que apoia  o proxecto para desenvolver os medicamentos que melloran o rendemento deportivo, ten na súa propia familia un sogro o cal posúe a enfermidade do alzhéimer.



Opinión persoal.

A miña opinión ao respecto, é que este relato é unha boa representación da actual sociedade, na que só se busca mover diñeiro, non importa nada máis que iso. Isto nótase actualmente na corrupción, e noutros casos que non veñen a conto. Pero o tema tratado nesta historia, é o do beneficio inmediato, o beneficio propio, pero referido ao diñeiro.

O protagonista antepón o beneficio ecónimico ó benestar da súa propia familia, xa que estaría axudando o seu sogro se o diñeiro fose destinado ó estudo do alzhéimer. Móstrase unha grande ironía e faise unha crítica a este tipo de xente, a xente que  só vive movido polo capitalismo máis salvaxe.

Persoalmente, o que máis me gustou do relato foi esa repredsentación desa ironía, cando no relato a propia filla do político vai á casa dos seus avós e se presenta ao avó co alzhéimer. O que máis me cativou foi a actitude da rapaza ante as dúas situacións. Ela ten unha actitude fría co pai cando a leva ao golf, e unha actitude familiar e cariñosa cos seus avós.
Así acabei collendo moito agarimo ó personaxe desta rapaza, e cada vez máis odio a actitude deste personaxe do político, que representa un prototipo facilmente recoñible na nosa sociedade actual.

O tema alzhéimer é unha cousa que me toca moito, por iso esta historia nun principio doeume porque este tipo de situacións son superiores a min, e sei que están a pasar, é algo que me é superior que me crea moito odio. A lectura deste relato chegou un momento que me provocou unha certa impotencia, ver un posible futuro mellorado, máis a preferencia neste caso polo deporte mal entendido.  


Por David Güimil.

Sés e Miguelanxo Prado



Rapaces, se non coñecedes a Sés, este terremoto musical feminino galego, tedes que pórvos ó día rapidamente, non sabedes o que vos estades a perder. Neste vídeo tedes un tándem perfecto da súa música, "Milonga de aquí", cos debuxos do grande artista galego, Miguelanxo Prado. Non deixedes de escoitar e ver as súas obras. 

Lucía Pérez e David Güimil premiados polas súas bandas deseñadas.

Dous dos integrantes dos noso grupo de club de lectura veterano, que a día de hoxe están en 1º de bacharelato, resultaron premiados coa publicación do seu cómic na revista ENÓRMIC BANDA publicada pola Coordinadora de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística do Salnés. Parabéns para Lucía Pérez e David Güimil, este último tamén resultou finalista no concurso de relato curto convocado pola Federación Provincial de Pais e Nais.


LIBROS COMA AREA recibe A PRAIA DAS PALABRAS




Unha maridaxe perfecta de salitre e lecturas


A lenda do CON DA ROMAÍÑA


Foto de Samantha Díaz Durán
Con da Romaíña (Nantes) . Foto de Samantha Díaz

O día 22 de maio o noso club de lectura realizou un encontro co club de lectura: "Libros coma area" do IES Agra de Raíces de Cee.

Aproveitamos o encontro para intercambiar, entre outras cousas,  lendas das nosas respectivas comarcas. O traballo previo consistiu en que os nosos clubeiros  recollesen das familias ou vecindario  lendas que se conservasen  na oralidade. 

Unha das que levamos para contar en Cee, foi esta do CON DA ROMAÍÑA recollida por 

Samantha Díaz Durán. (1º de bacharelato A). Estas fotos son tamén da súa autoría.

Foto de Samnatha Díaz


Na parroquia de Nantes vivía un home chamado Manolito “O currutaco", que era moi valente e arriscado. Non lle tiña medo a nada nin a ninguén. Contan que un día chegou a aldea un paraugueiro vello. O paraugueiro, ó enterarse da fama de Manolito, díxolle  que se era certo que non coñecía o medo, fose unha noite de lúa chea, ó  Con da Romaíña e que agardase alí a que a campá da igrexa dese as doce da noite.


 Pasadas dúas semanas chegou unha noite de lúa chea, así que Manolito dirixiuse ó Con e alí agardou a que a campá dese as doce da noite. Cando soaron as doce campás abriuse unha porta na grande rocha da que saíu unha moura, a cal lle dixo a Manolito que era unha muller encantada e que cando el atopase o tesouro escondido na rocha, ela quedaría libre de encantamento. A moura guiou a Manolito ó interior do con. Levouno ante o tesouro, pero cando este lle ía botar a man, a moura converteuse nunha inmensa serpe que se lle botou enriba. Manolito, que era forte e valente, agarrouna polo pescozo e comezou a estragoala. Cando rematou a pelexa, Manolito estaba esgotado e morto de medo, pero aínda tivo a forza de facerse co tesouro. Saíu correndo escaleiras arriba cara  a saída da rocha, pero cando chegou ó alto comprobou con horror que a porta do con estaba pechada. Dese xeito, foi como Manolito remataría morrendo no interior do Con da Romaíña.

"Endogamia 0.2"

A última obra lida polo club de lectura de 1º de bacharelato foi o libro de relatos: "Endogamia 0.2", que forma parte da triloxía que nos avanzou o autor que realizaría, cando nos visitou o ano pasado, para comentar "Exogamia 0.3", sobre temáticas que tira, nos máis dos casos, da actualidade dos xornais.

Así mesmo, grazas á xenerosidade de Ramón Caride tivemos a ocasión de ler  antes da súa publicación, en rigorosa primicia, o primeiro relato:  "Tan lonxe, tan preto". Este ano completamos, pois, a lectura deste libro cos seus outros dous relatos: "Mecánica da apocalipse" e "Alto rendemento".

En todos eles preséntanos a visión da nosa sociedade profundamente deshumanizada, onde a violencia de xénero aparece reflectida, tanto nos países menos desenvolvidos, como na casa dos nosos veciños. A corrupción política estraga, sen ningún tipo de pudor, o medioambiente e a vida de miles de persoas. E no campo da ciencia, o estudo de fármacos para novas enfermidades está manipulado polas mans de políticos que só serven os intereses do capital.

Tampouco debemos esquecernos das ilustracións de Manuel Busto que acompañan os relatos. Das cales xa puideramos desfrutar, tamén en primicia, o ano pasado cando, ambos os autores, visitaron o noso club. 

En definitiva, unha obra que aínda que non foi a favorita dos nosos clubeiros este ano, dá para comentar moitas temáticas e moi interesantes en calquera club de lectura. De feito esperamos contar coas súas contribucións persoais en vindeiras entradas deste blog.

"Porque me sae do galego"



Este rap: "PORQUE ME SAE DO GALEGO", de GAMY. E o seu  videoclip  é un traballo para o  Clube da Lingua do IES Marco do Camballón, de Vila de Cruces. Parbéns polo traballo ben feito.

Santiago Lopo compartido co grupo de lectura do PCPI



O noso Club de Lectura de 2 º de ESO, que estivo  a ler neste derradeiro trimestre "Game over", compartiu unha charla do seu escritor,  Santiago Lopo, co grupo de lectura do PCPI, que tamén leu  esta obra ademais da novela "Peaxes" deste mesmo autor.

Dereitos do neno

Xuntanza da lectura: "Ouro Negro"


Estas fotos correspóndense á xuntanza do club de lectura de 1º de ESO do mes de abril, o libro escollido neste caso foi unha elección do grupo, que tras a lectura de "Mortos de Ningures", como libro obrigatorio, pediron encarecidamente que lésemos a continuación das aventuras da inspectora Nola en "Ouro Negro" no club. É unha mostra máis do éxito que teñen estes libros nos nosos grupos do club. 



Recentemente visitounos Ledicia Costas, completando así a todos os autores que integran estas dúas obras. Andrés Meixide, o ilustrador, estivo tamén este ano con nós compartindo un obradoiro co grupo do club de 2º de ESO e o ano pasado contamos coa presenza de Pere Tobaruela. Alegrámonos conxuntamente cando o ano pasado se lles entregou o premio Frei Martín Sarmiento por "Mortos de Ningures" e aledámonos, novamente, porque proximamente aparezan estas obras en castelán e catalán.

LEDICIA COSTAS


 O pasado 10 de abril contamos coa presenza da escritora Ledicia Costas no noso centro. A autora departiu co alumnado de 1º de ESO sobre o libro "Mortos de Ningures". Explicoulles ós rapaces como se escribe un libro a medias con outro escritor. Neste caso Pere Tobaruela. Trátase dun proceso no que empregan unha escaleta,  na que ambos os dous van escribindo cada unha das partes individualmente, logo de decidir a temática do libro. As longas conversas telefónicas e o grupo de WhatsApp, no que tamén está incluído o ilustrador do libro, Andrés Meixide, axudan a poñerse de acordo neste labor colectivo. 

 A escritora respondeu todo tipo de preguntas. Comentou que ela comezou a escribir moi nova, sendo adolescente e que seus pais pensaron que sería algo pasaxeiro que se lle pasaría coa idade. Tamén lles contou como coñecera a Pere Tobaruela nun encontro de escritores que realizaban o camiño de Santiago en autobús. 

 Sobre o libro os rapaces expresaron a súa preocupación porque a protagonista, a inspectora Nola non tivese un home para sobrelevar o coidado dos seus xemelgos. O alumnado do club de lectura, que leu tamén a segunda aventura desta teimuda investigadora no libro "Ouro Negro",  preguntou sobre o futuro do seu axudante, o gato Lolo, posto que estaban intrigados coa sorte que puidera correr tras o súa caída ó mar tinguido chapapote.

 Ledicia Costas tamén reivindicou  a importancia da novela infantil e xuvenil, e a súa escrita en galego como a única posible, posto que ela é galega. Con respecto a esta cuestión estes libros tamén verán a luz en setembro en castelán e catalán. Finalmente tentamos agradecer a súa presenza a través da lectura dun dos seus poemas levada a cabo pola alumna Clara Moldes de 1º ESO C. Agardamos poder volver a contar coa súa presenza entre nós.

O NON VISTO DE "ERA VISTO"

A actriz Isabel Risco, que interpreta a personaxe que nunca se ve
 na serie "ERA VISTO", levouse este ano un dos premios MESTRE MATEO do audiovisual galego. 

Obradoiro de ilustración. Andrés Meixide

O pasado xoves 20 de marzo estivo co grupo do Club de 2º da ESO o ilustrador Andrés Meixide. Primeiro explicoulles que tipo de traballo fai un ilustrador, que non só é o de ilustrar os libros de lectura que lles gustan, senón tamén libros de texto, carteis, caixas de angulas ou coches do exército.
 A continuación puideron aprender a técnica para debuxar os seus personaxes favoritos de "Mortos de Ningures" e "Ouro Negro

Un poema para o Día Mundial da Poesía.



No Día Mundial da Poesía  podemos escoitar este poema escrito pola insigne autora portuguesa,  Sophia de Mello Breyner Andresen, que leva por título "Casa branca" e foi publicado en 1944, no seu libro Poesía I.

Andrés Meixide estará este xoves no club de 2º ESO


Mañá realizaremos un obradoiro de ilustración no grupo do Club de 2º de ESO. O noso profesor será o ilustrador de dúas das lecturas favoritas destes rapaces: Mortos de Ningures e Ouro Negro, Andrés Meixide. Podemos desfrutar coa obra deste autor na súa tira diaria publicada en La Voz de Galicia


Jane Austen, unha escritora, para celebrar o 8 de marzo.

Deixámosvos aquí o documental sobre a escritoria JANE AUSTEN como celebración dun novo 8 de marzo, que segue a reinvindicar o traballo feito polas mulleres, independentemente do seu xénero, ó longo do tempo

 DÍA INTERNACIONAL DA MULLER.


"Flor de area" por David Güimil


 Flor de Area é un libro narrado dende a perspectiva dunha rapaza de orixe iraquí, Amrah, que conta unha parte da súa vida ao longo da novela. Esta rapaza, co único soño de converterse nunha futura arquitecta,  está destinada a un futuro concertado, no que terá que casar cun home que non elixiu ela, senón seu pai.


Flor de Area é a continuación de Irmán do vento, pero esta vez a protagonista é Amrah, e mostra a situación do seu país dende a súa perspectiva. Móstrase un Iraq con ideas radicais, no que a muller é un 'obxecto' do home, e vive sometida a eles. No libro vese claramente no momento en que Amrah, tendo o matrimonio concertado, nota que Dimas Ber, que vai ser o seu futuro marido, obrígaa a deixar os estudos ou a pór o burka. Empeza a sometela á súa autoridade, cousa que Amrah non está polo labor de aceptar, e acaba por escapar deste tortuoso futuro.

Amrah tamén relata a historia con Khaled, que é o protagonista de Irmán do vento. Este personaxe presenta primeiro o reencontro amoroso coa súa amada, a propia Amrah, que tras un longo tempo separados vólvense ver e consuman o seu amor.
Khaled perde a vida nunha suposta "explosión" dunha bomba na súa casa, pero ao longo da historia vencéllaselle coa traizón xunto coa armada americana. A morte tráxica vén acompañada dun pequeno descendente no ventre de Amrah, Khaled marcha ao outro mundo, pero deixa a Amrah embarazada, cousa que lle pode traer moitos problemas.

Amrah entón, escapa, acudindo á nai. A súa nai tivo un destino parecido, ao ser expulsada por parte do seu pai por non seguir as mesmas ideas que este apoiaba. Así este acusouna de adulterio, e ela tivo que marchar a outra vila, aínda que polo menos salvouse dunha posible lapidación. Nesta viaxe na procura da súa propia vida, Amrah reencóntrase cun vello amigo, o cal lle conta a "verdadeira" historia do seu amado Khaled, á vez que a involucra nos seus asuntos políticos. De aí que Amrah se transforme nunha espía para o seu país e se vexa obrigada a seducir ó coronel americano Luke Mortimer para gardar a honra do seu amado morto. Todo isto conducirá a súa vida e a da súa familia a un explosivo final que deixamos aquí sen contar para animar á lectura desta novela.
_____________________________________

Manuel Lourenzo González, o autor do libro, visitou o noso club nun encontro que se realizou o pasado 13 de febreiro. Eu non puiden asistir ese día á xuntanza do club, de aí que lles preguntei ás miñas compañeiras e compañeiros, que foi o que lles resultara máis interesante desta charla.

O escritor contoulles que para meterse na pel dunha rapaza árabe, viuse nunha tarefa moi complicada. De feito o propio escritor entregoulle o manuscrito a un poeta de orixe árabe, que era amigo del, para que así lle aconsellara sobre que facer. Unha pequena anécdota que lles relatou foi a de que o poeta, aconselloulle quitar as flores como regalo que lle ía facer Haytham a Amrah, xa que no seu país iso era  inconcibible pola situación que estaba a atravesar a rapaza.

Tamén se comentou o moito que gustaron os fragmentos soltos do libro do propio Khaled, que aparecen espallados ó longo de toda a novela a modo de contos e poemas inspirados na tradición literaria árabe.

Outras preguntas que xurdiron foron as seguintes coas súas respostas:
  • -"Por que unha novela sobre a guerra?"
  • +"Primeiro porque quería continuar o primeiro libro, Irmán do vento e,segundo,  porque tiña ganas de falar sobre un tema como é a guerra. De feito, mesmo me tiven que informar moito sobre os acontecementos da guerra, e datos históricos para poder tratar o libro con éxito."                                
  • -"Por que aparece Obama no libro?"
  • +"Máis ben, por que non? Pareceume interesante introducilo, ó final isto é  ficción, pero aínda así é verosímil a súa aparición, xa que os feitos acontecen coa entrada de Obama ó poder, e pode coincidir este feito, non é nada tan raro."                                                                                           
E así con esta e outras cuestións concluíu a conversa con Manuel Lourenzo, un pracer ler Flor de Area.





"Illas, faros e varados" de E. Baamonde



Nada mellor que engadir á nosa praia de palabras as illas, faros e varados do noso colaborador, o pintor Eduardo P. Baamonde.


Xuntanza con Manuel Lourenzo González no club.



O pasado xoves, 13 de febreiro, contamos na nosa xuntanza de 1º de bacharelato co escritor Manuel Lourenzo González. Puidemos achegarnos á súa novela, Flor de area, desde a voz do seu autor, relatounos a súa querencia por esta historia que xa empezou con  Irmán do vento, e o reto que supoñía para el achegarse a unha cultura allea, como é a árabe e introducirse na psicoloxía da protagonista, Amrah, unha rapaza nova. Describiunos o proceso de elaboración da novela, comentou como goza na primeira parte de construción da trama e como as de documentación e corrección son as partes máis tediosas para el.

Os nosos clubeiros fixeron moitas preguntas sobre a evolución da psicoloxía dos personaxes, as peripecias da trama e o seu desenlace. Así mesmo, expresaron a seu gusto pola estrutura da novela, na que se introducen anacos do libro de Khaled, a modo de contos, sentenzas ou poemas que beben da tradición do conto popular árabe. O autor comentou o seu gusto por crear estas pezas breves, e pese a que a que en moitos delas emprega unha linguaxe poética, el di non considerarse un poeta. Serán, pois, obra da súa personaxe Khaled estas pequenas xoias literarias: 

  "Querendo levantar unha casa para nós os dous,
 construín un labirinto. Agora,
 á vez que subimos a escaleira, baixámola, 
cada vez que entramos, estamos a saír, 
cando con ansia nos buscamos, perdémonos, 
cando cremos que estamos espertos, soñamos. 
Se non queres vivir máis nela, entendereino,
 aínda que nunca o saberei, porque non mo estarás 
                                                                    dicindo."

Un guión de "ERA VISTO"



"Os marcos" é un capítulo de Era visto co que poderemos traballar o teatro co tema do noso patrimonio como fondo. Esperamos divertirnos e pasalo ben co grupo de 1º de ESO.

“OS MARCOS”

1. CASA. SALÓN. DÍA

MONCHO, ELVIRA


Moncho e Elvira están falando.

MONCHO: Estiven pensando e vou construír un fin de semana na Recollida.

ELVIRA: Pero que dis? Nesa finca non che deixan construír.

A MONCHO: Teño unha finca. A Recollida, xa a coñecedes (Plano da finca) Quero construír o que tradicionalmente se coñece como un fin de semana. Que é o fin de semana? Unha das cousas que máis nos identifica como galegos.

MONCHO: REFACER Planto alí un caseto para poder pasar o fin de semana e un sitio para facer churrasco e, como quen non quere a cousa. Pouca cousa. Quen me vai impedir facer iso?

ELVIRA: Non che deixan porque non tes permiso. A Recollida non é unha finca edificable.

MONCHO: Por cinco metros de nada.

ELVIRA: Polo que sexa, non tes permiso.

B MONCHO: PESCAR OS MESES QUE ELSES DIGAN, QUE TES QUE CAZAR AS ESPECIES QUE ELES DIGAN E ATA PARA CONSTRUIR. É que van contra todo, que se non podes ser pescador furtivo, que se tes que pagar impostos, que se non podes beber se conduces. Agora isto tamén. A onde imos chegar?

2. BAR. INT. DÍA

MONCHO, LINO, PUSKAS


PUSKAS: Pois agora é o momento de intentar solucionalo, que andan renovando o catastro.

LINO: Puskas ten razón. É o momento, agora ou nunca. De quen é a finca do lado?

MONCHO: De Don Anselmo. Ten unha morea de metros. Pero non lle deixan construír por non sei que hostias de patrimonio.

LINO: Podías falar con el para que che venda eses cinco metros.

PUSKAS: Lino, ti es sueco, ou suizo, ou algo así, non? Nestes casos hai que facer o tradicional, o que sempre se fixo: mover o marco e coller os cinco metros que precisas e morra o conto.

MONCHO: Non sei, teño as miñas dubidas.

PUSKAS: Moncho, por favor. Sempre se fixo así. Un pobo que non segue as súas tradicións está condeado a desaparecer.

LINO: Puskas ten razón. Xa non é por ti. É por todos nós que tes que seguir co costume de mover os marcos. Para que non se perda ese costume de xeración en xeración.

MONCHO: Tedes razón. Agora mesmo vou mover o marco. Só son cinco metros. Don Anselmo non se decata nin de coña. (Marcha)

PUSKAS: Que orgulloso me sinto del.

LINO: Si, señor. Ver que a xente faga por manter vivas as tradicións faime sentir ben.

C MONCHO: Xa está, xa movín o marco. E xa de paso, como quen non quere a cousa, metín do meu lado unha pereira. Vai dar unhas peras bárbaras. En vez de cinco, collín oito metros. Pero cunha finca tan grande Don Anselmo nunca se vai decatar.

3. CASA. SALÓN. DÍA

MONCHO, ELVIRA


Falan sentados no sofá.

ELVIRA: E xa postos a mover o marco, puideches coller algo máis. Non só a pereira. Puideches coller algunha arbore máis.

MONCHO: Penseino, pero non quixen abusar.

ELVIRA: E así podiamos facer o fin de semana un pouco máis grande.

MONCHO: Non sei, co que temos xa nos chega. Non hai que ser avariciosos.

ELVIRA: Veña, home. As cousas levan facéndose así desde sempre en Lameiro. Róuballes un pouco de finca ao veciño e listo. Xa non sabe ninguén o que de verdade era del, ou foi collendo.

MONCHO: Para que queremos máis?

ELVIRA: Mira que iamos ter un sitio moito máis grande para facer as churrascadas.

D MONCHO: A miña Elvira sabe como gañarme, co estómago. Pois ala, ala vou a mover un pouco mais ese marco. 

4.BAR. DÍA

MONCHO, LINO, PUSKAS

Moncho fala con Puskas e Lino.

MONCHO: Agora non só teño eses cinco metros que necesitaba. Tamén teño unhas cantas árbores e un sitio grande de todo para facer unhas churrascadas de medo.

PUSKAS: Ben feito. As cousas ou se fan ben, ou non se fan.

LINO: E vaste quedar aí?

MONCHO: Si. Creo que é mais que suficiente. Xa non preciso máis nada.

LINO: Ese é o exemplo do espírito galego. Que non pensa no mañá. Falta de emprendemento, iso o que nos mata.

PUSKAS: Aí está. Lino ten toda a razón. Moncho estaste comportando como un tipo moi egoista.

MONCHO: O que?

PUSKAS: Non estás pensando no teu fillo, nin nos fillos do teu fillo, nin nos fillos, dos fillos do teu fillo.

MONCHO: Non vos sigo.

LINO: Moncho, por favor. Pensa un pouco nas vindeiras xeracións. Se ambicioso, home. Así nos vai aos galegos.

E MONCHO: Cando Lino e Puskas se poñen tan filosóficos dan medo.

PUSKAS: Iso é. Colle uns metros máis. Non para ti, para a túa descendencia. Porque quedarte nun fin de semana, se podes facer un chalet como deus manda?

LINO: E un bo garaxe.

PUSKAS: Si, un bo garaxe é fundamental.

MONCHO: Pero se só temos o meu coche e o quad de Kevin.

LINO: Iso, ti non penses no día de mañá. É o día de mañá. E se queres ter un sitio para meter o chimpín como un bo galego?

MONCHO: Non teño chimpín.

PUSKAS: Que hoxe non teñas chimpín, non significa que non o vaias ter nunca.

LINO: Moncho, por favor, como amigo cho digo. Vai coller uns metros máis e faite unha casa como deus manda.

PUSKAS: Por Galicia, Moncho, por Galicia.

MINIFUNDIO. BOTÍN, DUQUESA DE ALBA MOVERON O SEU IMPERIO MOVENDO MAROS

F. MONCHO: Convencéronme. Ala fun. Non ía quedarme cun fin de semana, podendo ter un chalet como deus manda. Xa ían uns centos de metros máis. Pero Don Abselmo non se ía decatar. El ten moitas terras.

5. CASA. SALÓN. DÍA

MONCHO, ELVIRA, KEVIN

Elvira e Kevin semellan desgustados con Moncho.

ELVIRA: Que tan egoísta es, Moncho.

KEVIN: Mamá ten toda a razón. Non pensas nos demais.

MONCHO: Non tiñamos nada, e agora podemos construír un chalet, temos árbores e un sitio para facer churrascadas. Que máis queredes?

ELVIRA: Un sitio para poñer unhas rosas, que fan moi bonito.

KEVIN: E unha piscina.

MONCHO: De verdade precisamos todo iso?

ELVIRA: Claro que si. E xa postos, non estaría mal unha pista de tenis pequena.

MONCHO: Pero se nesta casa nunca xogamos ao tenis, nin fomos á piscina, nin a nada que se lle pareza?

ELVIRA: E se o día de mañá queremos?

KEVIN: Ou as xeracións vindeiras.

G MONCHO: Outros máis con ese conto.

ELVIRA: E podíamos facer outra cociña fora, para non manchar na casa. E unha casiña para invitados.

KEVIN: E unha corte para cabalos.

MONCHO: Pois non se fale máis. Alá vou a mover un pouco máis o marco.

H MONCHo: Movín o marco unha vez máis. Xa collín como para facer un campo de fútbol. Para min que isto xa é avaricia, pero todo sexa por manter as tradicións e por Galicia.

PASO DE DÍA.

6.BAR. DÍA

MONCHO, LINO, PUSKAS


Moncho fala con Lino e Puskas.

MONCHO: Estades seguros de que non me pasei?

LINO: Para nada, Moncho.

MONCHO: E o que ía ser un fin de semana, agora vaise convertir nun chalet dos grandes con garaxe para chimpín, piscina, cociña fóra, casa para invitados, pista de tenis e corte para cabalos.

PUSKAS: Os teus descendentes vancho agradecer de corazón.

MONCHO: Xa postos a coller, collín tamén unha pedra, tipo antiga, que había tapada por unhas silvas. Vai ser bárbaro para facer unhas merendas.

LINO: Moi ben, Moncho, xa vas collendo o concepto, si señor.

PUSKAS: Mañá veñen a Lameiro os do catastro medir e xa vas ter terreo de sobra para facer o que queiras. Ben feito, Moncho, estou moi orgulloso de ti.

I MONCHO: Pasaron os do catastro e agora teño mil metros e parcela coa pedra antiga e todo. Moito se fixaron na pedra, mira que son raros. A ver agora como se pon Don Anselmo cando se entere.



7.NAVE. DÍA

MONCHO, ANSELMO

Anselmo fala con Moncho.

MESA DE PEDRA TIPO ANTIGA, CATRO PES TIPO LOUSA, RUSTICA, PRECIOSA...

ANSELMO: Moncho, non sabes o feliz que estou.

MONCHO: E logo?

ANSELMO: Os de catastro estiveron medindo por Lameiro.

MONCHO: (Disimulando) Non me diga?

ANSELMO: Tiña unha finca morta de risa, non valía para nada, por culpa dunhas pedras, O FAMOSO DOLMEN DE LAMEIRO QUE NON LLE IMPORTA A NINGUÉN, dun monumento megalítico que tiña no medio. Un atraso, pero non me deixaban construír por culpa desa merda.

MONCHO: E agora pode?

ANSELMO: Si, porque un pailán, un pobre home, un burro de medo meteu as pedras nas súas terras. Agora xa non é problema meu.

MONCHO: Unhas pedras, como son?

ANSELMO: Tipo antigo, estaban tapadas por unha silva. Pero dá igual, agora o problema xa non é meu.

MONCHO: Me cago en tal!

ANSELMO: Que pasa, Moncho.

MONCHO: Nada, nada. Cousas miñas.

ANSELMO: Eu a construír un chalet de medo, coa súa piscina, a súa pista de tenis e ese pobre home a ollar as pedras. Vai comer monumentos megaliticos e eu co meu chalel. Viva o catastro!

MONCHO: (Sen ningunha emoción) Viva.

K MONCHO: Mira ti que ben, Iso pásame por facerlle caso a todos eles. Quedo sen chalet, sen fin de semana, sen nada. Home, teño unhas pedras tipo antigas. Todo por seguir as tradicións e facer as cousas como se fixeron sempre. Que desgraza a miña. PEDRAS TIPO ANTIGA, NIN SIQUERA ME DEIXAN UTILIZAR AS PEDRAS DE MESA, QUE NON SE PODEN UTILIZAR, ATRASO DE PAÍS.

Día Internacional en Memoria das Vítimas do Holocausto



A semana pasada estivemos a comentar co grupo de 2º ESO a lectura d' O neno do pixama a raias. Xusto hoxe, día 27 de xaneiro, é o Día Internacional en Memoria das Vítimas do Holocausto.Tamén aproveitamos a nosa xuntanza para ver parte da película inspirada no libro.

"Canción de choiva"



Con esta curta tentamos animarvos estas insistentes tardes de choiva. Nela cóntase a historia dun neno, que se atopa cun raposo e decide axudarlle baixo a choiva da cidade nunha aventura que o levará a coñecer un novo mundo.

"The song for rain" é unha curta realizada por Zheng Yawen como traballo de graduación.

Comentaremos "Flor de area"


Mañá temos a primeira sesión do club de bacharelato para comentar a novela que estamos a ler: Flor de area. Esta obra de Manuel Lourenzo González é unha continuación da súa anterior novela, Irmán do vento. Se na primeira o protagonista era Khaled, nesta serao a súa noiva, Amrah. De aí que agora continúa a historia despois da guerra de Iraq e centrarase en aspectos que atinxen fundamentalmente á perda de dereitos da muller neste contexto: os matrimonios concertados, a sharía, o veo islámico, que darán para termos unha xuntanza moi intensa debatendo estes controvertidos temas.